پشت پيچ آخـــــــــــــــــر ... !!
.
سهراب گفت : « بايد امشب چمدانی را كه به اندازه ی پيراهن تنهايی من جا دارد بردارم و به سمتی بروم كه
.
درختان حماسی پيداست و .... »
.
ولی من پيراهن تنهايی ام را برنمی دارم ، پيراهن تنهايی ام را پوشيده ام .
.
خيلی وقت است كه فقط خودم هستم و اين پيراهن تنهايی ام ....
.
حتی سايه ام را هم خيلی وقت است نمی بينم .. !!
.
نمی دانم او گم شده يا خودش را پنهان می كند ، واقعاْ نمی دانم ؛ فقط می دانم توی اين جاده فقط صدای
.
پایخودم را می شنوم ... !!
.
اما دلم می خواهد بشنوم صدايی را كه به دنبالش می گردم ، دلم می خواهد يك بار هم كه شده ، زمانیكه
.
تو اين جاده برگردم تو رو ببينم .... شايد هم دوست دارم تو آخر جاده منتظرم بـــــــــــــاشی ...
.
آره ... معلوم كه اين رو بيشتر دوست دارم ...
.
اگه اينجوری بشه ... شايد پيراهن تنهايی ام رو توی چمدان بزارم و همون جا چالش كنم ....
.
و تموم جاده رو آنقدر بدوم تا تو انتهای جاده به تو برســـــــــم ...
.
فقط بهم قول بده اگه از عشق تو توی جاده تند دويدم و چندين بار زمين خوردم و رسيدنم بتو قدری طولانی شد
.
باز هم تو منتظر بمونی !؟ .... قول ميدی !؟
.
راستش خسته شدم از راه رفتن ... از تنهايی راه رفتن .... از پيدا نشدن سايه ام ....
.
واسه همين نفس ها به شماره افتادن ، نمی تونم خوب بدوم ... عزيزم ببخشم ؟
.
تو صبور باش .. !!
.
تو بايد قول بدی به من و دلم كه خيلی وقته طاقتش طاق شده .... ميشه قول بدی ؟!
.
من دلم دليل و منطق نمی خواد ، دلم فقط دنبال آرام شدن هست و تو ميتونی از پس آرام كردنش بربيای ...
.
گه گاهی پشت سرم رو نگاه می كنم ، انگار وقتی باد میاد ، صداهايی شنيده ميشن ... !!
.
صداها مبهم اند و معلوم نيست چه وقتی و از زبان چه كسی بيان شدن .
.
ولی خيلی از كلماتش برام آشناست ... اما نمی دانم كجا شنيدم و كی بوده كه آنها را در گوشم خوانده ... ؟!
.
من همه ی صدا ها را مبهم می شنوم ... همه ی صداها جــــــــــز صدای تو ...
.
تك تك حرفهايت را به ياد دارم ، می دانی ؟
.
خوب چيزهايی كه برام مهم است به يادم می ماند ...
.
من در نفس گرم جاده میدوم و تنها حرفهايت را با خودم زمزمه می كنم ..... بايد چيزی بگوی تا من با خود
.
تكرارش كنم ، وگرنه با اين راه وحشتناك خيلی زود از پا می افتم ... !!
.
حرفهايت آرامم می كند و فرصت می دهد تا فكر كنم به تو ، به گذشته و به روزهایی كه باقی مانده ....
.
وای خدای من نگاه كن .... خورشيد داره كم كم طلوع ميكنه ... داره يواش يواش صبح ميشه ....
.
آنقدر حواسم باهات بود كه شب برام بسرعت سپری شد ...
.
لابد الان همه ی آدم ها يكی يكی پلك هاشون رو باز می كننن و به خورشيد سلام می كنن ....
.
خيلی ها هم حال و حوصله ی سلام كردن رو ندارن ...
.
اين ها همان هايی هستند كه هنوز پلك هايشان را نبسته اند و مجبورند بازشان كنند ... !!
.
ولی من پلك های دردناكم را نتوانستم حتی لحظه ای روی هم بگذارم ... !!
.
تمام مدت چشمم به جاده بود و آسمان و ستاره ها را جست و جو می كردم ...
.
شايد اگر ستاره ای نبود تا بشمارم ، شب ها بيشتر كش می آمد ؟!
.
وای بر شب هايی كه ابری باشند ، آن وقت فقط من می مانم و آسمان بی ستاره ....
.
آفتاب كه می زند دوباره بايد راه افتاد ... دوباره بايد رفت ...
.
بدی جاده اين است كه علامتی ندارد كه بدانم چه قدر آمده ام و چه قدر ديگر از راه مانده است ؟
.
ولی تنها راه فهميدنش اين است كه آنقدر بروم كه يا برسم يا كه ديگر توانی برای رسيدن در من نباشد ... !!
.
من می ترسم از اينكه درست در آخرين پيچ اين جاده كم بياورم و همان جا نرسيده به آخر جاده سر و كله ی
.
سايه ام پيدا شود كه خودش را انداخته روی زمين و من مجبور شوم همان جا پاگيرش شوم ....
.
وای نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه ... !!
.
وای نــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه ...
.
خـــــــــدا نكنــــد ! ..... خــدا نكند تو پشت همان پيچ آخــــــــر ايستاده باشی من در راه مانده باشم .....
.
تبادل
لینک هوشمند
آمار
وب سایت: