به دست گرفتن مال خود و انجام وظیفه‌ی خویش، عین دادگری است.((

   زینت انسان [در] سه چیز است : علم، محبت و آزادی.((

   اگر روزی شأن و مقامت پایین آمد ناامید مشو، زیرا آفتاب هر روز هنگام غروب پایین می رود تا بامداد روز دیگر بالا بیاید.((

   بی صبری، شخص را از هیچ رنجی نمی رهاند، بلکه درد جدیدی را برای از پا در آوردن او به وجود می آورد.((

   سرعت و تندی [ انجام ] کار را مجوی، بلکه بر خوبی و درستی آن سعی کن. زیرا مردم از تو نپرسند که در چه مدت کار را انجام داده ای، بلکه خوبی و بی نقصی آن را می جویند.((

   نیرومندترین مردم کسی است که خشم خود را نگه دارد.((

   منتظر درخواست نیاز از سوی حاجت مند مباش، بلکه شایسته است که پیش از درخواست، کار او را انجام دهی و با همت خود نیازمندی او را برطرف کنی.((

   لذتی که از علم حاصل می شود، بی آلایش است.((

   سخن اگر از دل خارج شود به دل هم وارد می شود و اگر با نیت گوینده یکسان نباشد، توقع مدار که تاثیر کند.((

   نادانی هر کس به دو چیز دانسته می شود : اول خبر دهد و بگوید چیزی را که از او نپرسیده اند. دوم سخن گفتن بیش از حد ضرورت.((

   هر کس به فکر خیر و سعادت دیگران باشد، سرانجام سعادت خودش را هم به دست خواهد آورد.((

   عشق تنها مرضی است که بیمار از آن لذت می برد.((

   عشق بلایی است که همه خواستارش هستند.((

   آنان که می خواهند خوب زندگی کنند باید به حقیقت نزدیک شوند؛ زیرا پس از نیل به مقام حقیقت یابی است که دست از غم و اندوه دنیا برمی دارند.((

   کامل ترین نوع بی عدالتی آن است که عادل به نظر برسیم، در حالی که عادل نیستیم.((

   بی عشق، زندگی محال است.((افلاطون

   از نزدیکی با کسی که قادر به حفظ اسرار و رموز زندگی خود نیست، بپرهیز.((افلاطون

   هر چیز را که نگهبان بیشتر بود استوارتر گردد، مگر راز که نگهدار آن هر چه زیادتر باشد آشکارتر گردد.((افلاطون

   به دیدن کسی که با تو سرسنگین است نرو، با کسی که سخنت را انکار کند گفتگو مکن و برای کسی که گوش نمی دهد حرف مزن.((افلاطون)

   آغاز هر کار مهمترین قسمت آن است.((افلاطون

   عشق رمز بزرگی است.((افلاطون

   برای جامعه، فضیلت و اخلاق از نان شب هم واجب تر است. اگر جامعه ای شکست اخلاقی بخورد با هیچ نیرویی نمی توان شکست را جبران نمود.((افلاطون

   زندگی کوتاه تر از آن است که شما بخواهید وقت خود را صرف پریشانی و نگرانی کنید.((افلاطون

   نخستین و بالاترین پیروزی، تسلط بر خویش است.((افلاطون

   شخص نادان به کسب دانش نمی پردازد، زیرا خود را دانا می شمارد و بدبختی افراد نادان در همین است.((افلاطون

   آن که نه فضیلت دارد و نه دانش، به آنچه هست خرسند است.((افلاطون

   آنچه سبب شود که نیستی صورت هستی به خود گیرد، آفرینش و خلاقیت است. از این رو همه هنرها آفریدن است و استادان و هنرمندان همه خلاق و آفرینش گرند.((افلاطون

   عشق عبارت است از اشتیاق به دست آوردن خوبی برای همیشه.((افلاطون

   بزرگترین خردمندی، خرد و معرفتی است که به تنظیم امور خانواده و اجتماع مربوط است و آن، تسلط بر خود و حق طلبی و اعتدال نامیده می شود.((افلاطون))

   آنگاه که چشم عقل باز می شود، چشم سر رو به ضعف و ناتوانی می گذارد.((افلاطون

   بزرگترین خطای پزشکان این است که صرفاً به مداوای جسم بیمار اقدام می کنند، بدون اینکه لحظه ای هم به فکر در مان روح برآیند. در حالی که جسم و فکر با هم هستند و نمی توان آنها را از هم تفکیک کرد و به طور جداگانه درمان نمود.((افلاطون

   چه سزاوار است که آدمی در آمیزش با صاحبان جمال، خود را نیز به زیبایی و آراستگی بیاراید.((افلاطون

   نیکمردان به مهمانی زیردستان ناخوانده می روند، خوبان نیز ناخوانده به مهمانی خوبان می روند.((افلاطون

   نیکمرد نیست که به مهمانی زیردست می رود، بلکه زیردستی به مهمانی نیکمرد می رود.((افلاطون

   چه خوب بود اگر حکمت همانند آب می بود که چون از یک ظرف لبریز گردد بتواند به ظرف خالی دیگری ریخته شود تا هر دو به اندازه یکدیگر از هم بهره مند شوند.((افلاطون

   عشق، سرچشمه بزرگترین منافع بنی آدم است و هر آدمی در آغاز زندگی خود هیچ سود و سعادتی را همانند آن نتواند یافت که: “دوست بدارد و دوستش بدارند.”((افلاطون

   نگهبانی نیرومندتر از عشق وجود ندارد؛ نه مال و جلال و نه قوم و خویش و در میان مردمان کاری را که از توان عشق ساخته است نتواند کرد.((افلاطون

   مگر لازم است آنچه زیبا نیست زشت باشد؟((افلاطون

   نعمتی پرارزش تر از این برای یک جوان وجود ندارد که مورد محبت فردی شریف قرار گیرد و برای یک مرد نیز نعمتی بالاتر از عشق به معشوق وجود ندارد.((افلاطون)

   آن اصلی که باید انسان را در راه رسیدن به یک زندگی باارزش و سعادتمند رهبری کند، نه نزدیکان و نه خویشان می توانند به کسی ببخشند و نه از ثروت و مال و مقام به دست می آید؛ بلکه تنها نیروی عشق است که آن را پدید می آورد.((افلاطون

   عاشقان فرومایه چون از راه درست منحرف گردند، موجب بدنامی عشق می شوند؛ به حدی که حتی برخی کسان جرات می کنند بگویند که کمر به خدمت عشق بستن ننگ است.((افلاطون

   هر کاری که با نظم عمومی و رسوم و آداب مطابقت داشته و از روی پرهیزگاری باشد، هرگز سزاوار ملامت نتواند بود.((افلاطون

   به راستی همان عشق به تنهایی کافی است که موجد اتحاد و توانایی افراد جامعه باشد.((افلاطون

   آنجا که تسلیم عشاق شدن در هر صورت ننگ به شمار می رود، علت این امر را باید در رفتار زشت و بدِ کسانی جستجو کرد که از این رابطه وحشت دارند و می کوشند تا آن را بدنام کنند.((افلاطون

   عشق آشکار از عشق ورزی پنهان، شریفتر و زیباتر است.((افلاطون

   مردمان هم، سوگند عاشق را سوگند نمی شمارند.((افلاطون

   این لطف عشق است که کار عاشق را پسندیده می نمایاند.((افلاطون

   عاشقی که با تن بشری نه با نفس انسانی عشق می ورزد، نه او را قدر و قیمتی هست و نه عشق او را دوام و ثباتی.((افلاطون

   دوستدار خوی و خصال نیک و فرخنده همیشه بر میثاق محبت و عشق استوار می ماند. زیرا با مراعات انتظام و انسجام، دل به چیزی داده است که برای همیشه لایتغیر و بادوام خواهد ماند.((افلاطون)

   هیچ کاری به خودی خود زشت یا زیبا نیست، بلکه هر کاری که به وجه زیبایی انجام گیرد، زیباست و اگر به شیوه زشت و ناپسندی انجام گیرد، زشت است.((افلاطون

   اگر معشوقی زود رام گردد زشت می نماید و پیوند عشقش چندان شرافتی ندارد. زیرا او باید زمان کافی داشته باشد تا عاشق را تمام و کمال بیازماید.((افلاطون

   انجام هر نوع خدمت و تحمل هر گونه سختی و مذلت را به راه معشوق، ننگ عاشق نشماریم، بلکه آن را از افتخاراتش دانیم و مایه آراستگی و برازندگی او شناسیم.((افلاطون

   عشق، نزدیکترین دوست آدمیان است و شفابخش دردهایی است که راه خوشبختی و سعادت را بر بشر فرو بسته اند.((افلاطون

   هر کس که استادش عشق باشد در همه جهان مشهور می گردد، اما آنکه با عشق بیگانه بماند در تاریکی و گمنامی می افتد.((افلاطون

   عشق است که در میان مردمان صلح و آشتی برقرار می کند.((افلاطون

   عشق، خوب رفتار است و نیک کردار.((افلاطون

   عشق همیشه به چیزی تعلق دارد که فاقد آن است. عشق چیزی را می جوید که سوای خودش و دور از خودش بوده و هنوز آن به دست نیاورده است.((افلاطون

   اگر هنرمندان را بنگرید می بینید که از آنان کسانی بلندآوازه تر شده اند که شاگردی مکتب عشق را کرده اند و آن کس که دستش به دامان عشق رسید در تاریکی و گمنامی فرو نمی غلتد.((افلاطون

   عشق پدر امنیت، ملاطفت، نازکی، نرمی، شادی و رغبت است که بدو، خیرات عزت و همه بدیها ذلت و زوال یافته اند.((افلاطون)

   عشق، هر یک از موجودات خدایی و انسانی را تفسیر نموده و آنها را به همدیگر پیوند می دهد و نیایشها و قربانیهای بشری را به خدایان و فرمانهای خدایی را به بندگان می رساند.((افلاطون

   باور درستی که نتواند منطق خود را اثبات کند، دانایی نیست، اما چون شناخت به حقیقت است، نادانی هم نمی باشد و این فاصله ی میان دانایی و نادانی است.((افلاطون)

   هیچ یک از امور بشری ارزش تشویش ندارند.((افلاطون))

   توقف در زندگی، مرگ تدریجی است.((افلاطون))

   بدترین چیز این است که شخص خودش را تعریف کند.((افلاطون)

   فلسفه، متعالی ترین موسیقی ها است.((افلاطون))

   با سرانگشت عشق، هر کسی شاعر می شود.((افلاطون))

   دانایان حرف می زنند چون چیزی برای گفتن دارند، احمق ها حرف می زنند چون باید چیزی بگویند.((افلاطون))

   سگ، همان روحی را دارد که فیلسوف.((افلاطون))

   از شاعر نخواهید خودش را شرح دهد؛ نمی تواند.((افلاطون))

نامردی نکن روی عکس بالا کلیک کن